Ik merk dat ik geïrriteerd raak. Ik ben al een tijdje bezig met de begeleiding van een meisje, die in een heel bijzondere situatie zit voor haar leeftijd en we komen niet verder. Via een traject waarin ik kickbokslessen verzorg is zij bij mij terecht gekomen. Ik kwam steeds meer over haar te weten, over haar complexe situatie. Vanuit mijn hands-on mentaliteit zag ik allerlei dingen gebeuren waarvan ik dacht huh? Is dit hoe het er in Nederland aan toe gaat? En daarvan raak ik geïrriteerd.
Zij was niet meer thuis, ging niet meer naar school heel even leek het alsof zij van de aardbodem verdwenen was. Best gek, want een ouder die een kind ongeoorloofd meeneemt op vakantie krijgt een boete, maar naar een kind die al weken spoorloos is en niet op school komt kraait niemand. Ik vond het eng, zo’n jong meisje, overgeleverd aan de wereld, maakt haar eigen keuzes over waar zij gaat slapen, dan is het bij een tante, dan bij een nicht en dan bij een vriendje. Instanties, waar er mensen werken die uit een boek geleerd hebben om met dit soort omstandigheden om te gaan, die betaald worden om dit werk uit te voeren, zeggen rustig dat ze deze casus volgende week in behandeling gaan nemen. Maar tot die tijd… wie bekommert er zich om dit meisje?
“Give a girl the right shoes and she can conquer the world.”
-Marilyn Monroe
De zomervakantie kwam en ja, dan zijn de scholen dicht…. En ze was van de radar. Er kwam een jeugdbeschermingstafel. Deze was hoogst opmerkelijk. Ik was ook gevraagd om hierbij aanwezig te zijn. Ik heb geen idee waarom… maar ik wilde daar voor haar zijn, zodat zij ook iemand had die om háár gaf en niet alleen om dossiers. Ik zat samen met 9! (ja, het mag wat kosten) professionals aan tafel toen zij en haar moeder binnenkwamen. Het viel mij meteen op dat ik de enige gekleurde persoon was die daar aan tafel zat, moeder en dochter zijn ook gekleurd. Zij kregen een opsomming van alles wat er mis was gegaan de afgelopen jaren… we begonnen ergens in 2014. Ik heb geen flauw idee wat waarheid is en ik weet zeker dat er dingen gebeuren die niet horen. Maar om zo voor een inquisitie te moeten staan zal voor niemand fijn voelen en ik vraag me af hoe dat bijdraagt aan de oplossing.
De verontwaardiging van moeder was goed te voelen. Zij gaf meerdere malen aan het niet eens te zijn met wat er gezegd werd. Dit deed zij uiteraard niet volgens protocol en in dit uitermate emotioneel proces dien je natuurlijk wel rationeel te reageren. Zij werd een aantal keer gemaand om niet er doorheen te praten of haar stem te verheffen, nogmaals, ik weet dat er dingen niet gegaan zijn zoals het moet gaan in de opvoeding, maar ik begreep haar emotie en verafschuwde de zakelijke aanpak.
Het gesprek werd beëindigd, want moeder was niet voor rede vatbaar. Zij verliet de ruimte en er werd nog wat nabesproken door de professionals. Ik merkte onbegrip en ook een gat tussen de cultuur. Ik had een heel onvoldaan gevoel, ik was ten slotte gekomen om te kijken of we tot een oplossing konden komen. Ik heb nog aan een aantal mensen aangegeven hoe ik het had beleefd, maar dit was de manier waarop het werkt, werd mij uitgelegd.
De zomervakantie was voorbij en de school begon weer. Ze was inmiddels weer thuis. Ik appte haar met de vraag wat er nu ging gebeuren. Ze had geen idee, ze had van niemand iets gehoord. Dus ik gaf aan dat ik het niet verstandig vond om niets te doen en bood haar de stageplek aan die ze nog had van voor de vakantie om in ieder geval iets te kunnen doen. Ze vond het leuk en kwam met frisse moed.
Terug gaan naar de school waar zij op zat was voor haar geen oplossing, toen zij vertelde over de school waren haar trauma’s heel erg zichtbaar. In angst een opleiding volgen is nooit goed voor iemands ontwikkeling, maar de school stapte daar met gemak overheen. Er werden afspraken ingepland om te kijken hoe en wanneer zij weer terug kon naar school. Het programma wat wij hadden gevonden op een andere school, wat waarschijnlijk veel beter bij haar zou passen werd geen aandacht aanbesteed. Afspraken werden gemaakt en verplaatst om redenen waarvan je je kunt afvragen hoeveel prioriteit de school legt bij haar toekomst. Ook hier gaat het weer om mensen die gestudeerd hebben en betaald worden om deze zorg te bieden. Een voorbeeld geven hoe het moet en je aan afspraken houden is in dit geval essentieel, maar dat waren niet de signalen die uitgestuurd werden.
Soms is het lastig om goed te kijken wat bij haar past. Ondanks haar wil heeft zij haar omstandigheden niet mee en daarnaast kent zij een grenzeloos bestaan, soms wordt ze om 13:30 pas wakker. Afspraken maken is soms best lastig. Omdat zij zich er ook zelf niet altijd aan houdt. Toch geef ik niet op, echter heb ik geen naam in dit verhaal. Ik ben geen ouder, geen familie, geen hulpverlener of professional, ik ben gewoon maar een omstander die haar graag wil helpen. Waarom? Omdat ik het zó oneerlijk vindt. We leven in een land waar we zogenaamd begaan zijn met de mensen, maar de mensen die betaald worden om te dit werk te doen hebben andere prioriteiten, zijn gebonden aan regels en afspraken en moeten tijdens hun werk mee doen aan werkgroepjes, waardoor er geen tijd is om tot een oplossing te komen. Ze gaan liever uitentreuren vergaderen, dan echte acties uitvoeren. Ik zeg het vast enorm kort door de bocht, maar ik schrijf dit dan ook, omdat ik zoals ik begon, geïrriteerd raak van het uitblijven van simpele acties waarmee je een mensenleven kunt veranderen.